Als kind maakte ik boekjes, zelf in elkaar geknutseld en gevuld met verhalen. De tekeningen maakte ik ook zelf. Toch bestond het grootste deel van mijn schrijfwerk uit brieven schrijven. Met mijn beste vriendin die aan de overkant van de straat woonde en met penvriendinnen uit de hele wereld. Stapels brieven schreef ik. Over wat ik beleefde, wat ik zag, wat ik las en wat ik leuk vond. Later had ik daar geen tijd meer voor. Ik werd leerkracht en ik liet de kinderen in mijn klas verhalen schrijven. En ik las heel veel voor, misschien wel te veel. Ik vond lezen belangrijker dan rekenen of spelling. Toch wilde ik weer schrijven en terwijl ik juf was, schreef ik verhalen en (ver)stopte die in een map. Ik schreef ook voor andere leerkrachten in een tijdschrift voor het onderwijs. Steeds vaker en vaker was ik aan het schrijven, tot ik geen tijd meer had om les te geven. Meer dan tien jaar heb ik toen lessen geschreven, verhalen en artikelen. Bijna altijd was het iets om van te leren. Dat kun je ook zien aan de boeken waar ik aan geschreven heb. Ik kan het gewoon niet laten. Misschien lukt het ooit om iets te schrijven waar je helemaal niks van opsteekt. Maar of dat dan een leuk verhaal is…